Pasożyt ma układ nerwowy, który znajduje się w nabłonku i w jej skład wchodzą pierścień, jamy brzusznej i pień który znajduje się na całym ciele robaka. Z natury, luźne końskie włosy, prawdziwy pasożyt i gospodarzami zwykle stają się skorupiaki, albo owady. Hipisi mają niesamowity cykl rozwoju, w którym larwy pasożyta W jaki sposób dowiedzieć się, czy ma się w mózgowiu żerujące robaki? Co jest objawem posiadania pasożytów w mózgu? Robaki w głowie mogą dawać objawy podobne do wielu chorób psychicznych. Między innymi wśród nich są symptomy przypominające schizofrenię paranoidalną, nerwicę, depresję czy epilepsję. Ciekawostki na temat człowieka. 2013-10-02 09:52:23; Układy w ciele człowieka 2014-03-08 20:58:51; Jaki jest najtwardszy mięsień w ciele człowieka? 2011-05-14 21:58:29; Najbrzydsza część na ciele człowieka to? 2016-08-16 21:57:22; Jakie są czułe miejsca na ciele człowieka? 2013-05-26 10:13:35; Kiedy pojawia się dusza w ciele Układ trawienny przede wszystkim ma za zadanie przyjmowanie pokarmów, rozkładanie ich na poszczególne substancje oraz wchłanianie tych potrzebnych dla prawidłowego funkcjonowania wszystkich układów. Budowa i funkcje układu pokarmowego człowieka są ze sobą ściśle powiązane, co służyć ma jak najbardziej wydajnemu wchłanianiu. Czasami robaki mogą być widoczne na skórze w pobliżu odbytu lub na bieliźnie, piżamie lub prześcieradle około 2 do 3 godzin po zaśnięciu. Jaja pinworma mogą być zebrane i zbadane za pomocą „testu taśmowego” zaraz po przebudzeniu się osoby. Naturalne odstraszacze: rośliny, które chronią Twoje mieszkanie przed robakami. Istnieje wiele roślin, które naturalnie odstraszają różne owady, w tym czarne robaki, dzięki swoim intensywnym zapachom. Oto kilka z nich: Lawenda: Jej przyjemny dla ludzi zapach jest nieprzyjemny dla wielu owadów, w tym mol i komarów. Jeszcze bardziej niepokojąco wygląda sytuacja, w której pasożyty przedostają się do innych tkanek – wtedy stanowić będą ogromne zagrożenie nie tylko dla zdrowia, ale nawet życia człowieka. Warto również wiedzieć, jakie choroby mogą wywoływać niepożądani goście w ludzkim ciele. Tasiemiec uzbrojony to pasożyt żyjący w organizmie człowieka (i innych kręgowców) i będący jednym z dwóch głównych gatunków tasiemca. Zbudowany jest on nieco inaczej niż tasiemiec nieuzbrojony, ponieważ zawiera dodatkowo haczyki, dzięki którym jego bytowanie na ścianach jelita jest znacznie łatwiejsze. Nie rzadko robaki mogą dostać się do organizmu w kontakcie ze zwierzętami. Każdy rodzaj pasożytów po swojemu zlokalizowane w ciele człowieka. W związku z tym i klinika porażenia narządów będzie różna. Ale lekarze wyróżniają kilka oznak, które mogą świadczyć o obecności pasożytów w organizmie. Marta Gryszkiewicz. Mogą to być owsiki. Lek. Izabela Lenartowicz Dermatologia , Katowice. Dzień dobry :). Proszę umówić się na konsultację do lekarza dermatologa. Lekarz podczas konsultacji obejrzy stan skóry, zbada ją . Jeśli będzie potrzeba zleci wykonanie dodatkowych badań. I będzie mógł postawić diagnozę oraz wdrożyć Z0Run. Fot: DeVil79 / Choroby pasożytnicze skóry należą do czołowych problemów ochrony zdrowia. Przykładem pasożytów ludzi są świerzbowce, wszy i pchły. Wywołane przez nie schorzenia występują na całym świecie. Pasożytnicze choroby skóry to grupa chorób wywołanych przez pasożyty bytujące na lub w skórze. Do najbardziej znanych zalicza się wszawicę i świerzb. Rzadziej obserwuje się zmiany skórne wywołane przez larwy much, pluskwiaki czy pchły. Pasożyty skórne najczęściej rozprzestrzeniają się wśród dzieci. Dlatego środowiskiem sprzyjającym zarażeniom chorobami pasożytniczymi skóry są placówki oświaty. Choroby pasożytnicze skóry Pasożyty bytujące na lub w skórze człowieka mogą prowadzić do rozwoju różnego rodzaju chorób, nazywanych pasożytniczymi chorobami skóry lub parazytozami. Charakteryzuje je łatwość szerzenia się zakażeń w środowisku rodzinnym, szkolnym i szpitalnym. Stanowią ciągły problem sanitarno-epidemiologiczny. Ich rozprzestrzenianiu sprzyjają złe warunki sanitarno-higieniczne, ruchy migracyjne ludności, bezdomność i nieprzestrzeganie podstawowych zasad higieny osobistej. Nazwa „pasożyt” pochodzi od greckiego słowa parasitos, co tłumaczy się jako współbiesiadnik, darmozjad. Pasożyty skóry odżywiają się głównie złuszczonym naskórkiem i krwią. Najczęściej występującymi osobnikami bytującymi lub żyjącymi okresowo na powierzchni ludzkiej skóry są świerzbowce, wszy, pluskwy i pchły. Zobacz film: Budowa i funkcje skóry. Źródło: 36,6. Choroby pasożytnicze skóry człowieka – świerzb Za najbardziej znaną chorobę pasożytniczą skóry człowieka uważa się świerzb spowodowany przez świerzbowiec ludzki. Pasożyt drąży w skórze człowieka korytarze, tzw. nory świerzbowcowe, powodując tym samym silne zaczerwienienie, lokalny stan zapalny i opuchliznę. Podczas drapania dochodzi do spryszczenia i rozwoju zmian skórnych w postaci przeczosów, grudek i plam. Pękanie pęcherzyków jest przyczyną sączenia się płynu surowiczego, który zasychając, tworzy strupy. Jednym z głównych objawów świerzbu jest świąd, szczególnie nasilony w nocy ze względu na większą aktywność pasożytów w ciepłym i ciemnym otoczeniu. Drażniące działanie śliny świerzbowca przyspiesza rogowacenie naskórka. U osób o obniżonej odporności, np. u chorych na AIDS i choroby hematologiczne, rozwija się ciężka postać świerzbu, czyli świerzb norweski, któremu towarzyszy silna hiperkeratoza. Inną znaną postacią choroby jest świerzb noworodków, który występuje w pierwszych tygodniach życia dziecka. Pasożyt wybiera nieowłosione obszary skóry człowieka, takie jak boczne powierzchnie palców rąk, nadgarstki, zgięcia i fałdy skórne, pośladki, tułów, a zwłaszcza okolice pępka i sutków u kobiet. U dzieci często dochodzi do zajęcia skóry dłoni i podeszew. Świerzbowce żywią się keratyną zawartą w warstwie rogowej naskórka. Choroba może wystąpić w każdej grupie wiekowej. Do zakażenia świerzbowcem dochodzi drogą kontaktu bezpośredniego z osobą chorą i w sposób pośredni, za pomocą przedmiotów, na których znajdują się zapłodnione samice pasożyta. Narażenie na zakażenie jest szczególnie wysokie wśród osób pracujących w służbie zdrowia. Pasożyty skóry ludzkiej – wszy Znanym pasożytem skóry ludzkiej jest wesz. Wszawica występuje często, a przy tym stanowi problem o wymiarze społecznym. Dotyczy w szczególności dzieci i młodzieży. Rozprzestrzenienie wszy następuje przez bezpośredni kontakt z zarażoną osobą oraz przez wspólne używanie odzieży i przyborów kosmetycznych. Zobacz film: Co zrobić, aby uniknąć wszawicy? Źródło: Dzień Dobry TVN. Wszy to najczęściej pasożyty skóry głowy, a zwłaszcza obszaru owłosionej części głowy. Wesz najczęściej składa jaja w okolicy skroniowej i potylicznej głowy (wszawica głowowa). Samice składają około 200 jaj, które dojrzewają przez 3 tygodnie. Gnidy przytwierdzane są do włosa bezpośrednio przy powierzchni skóry głowy, na skutek czego rozwijają się wykwity powodujące silne uczucie swędzenia. Drapanie prowadzi do zranień skóry ulegających wtórnemu zakażeniu bakteriami. Na skutek wszawicy dochodzi do powstania strupowatych zmian skórnych, a włosy zlepiają się z powodu sączenia się płynu surowiczego z ranek. W zależności od pasożyta bytującego na skórze wyróżnia się także wszawicę: odzieżową – wywołana przez wesz odzieżową, która lokalizuje się przeważnie w fałdach i na szwach odzieży, w miejscach styku ubrań ze skórą, czyli na karku, szyi czy w bieliźnie; po ukłuciu wszy powstaje silnie swędząca grudka; dochodzi do pogrubienia i łuszczenia skóry; częste są brunatne przebarwienia skóry i wtórne zakażenia ropne; łonową – wywołana przez wesz łonową, która składa dużo bardzo małych gnid; lokalizuje się głównie w okolicy łonowej, ale można ją spotkać też na rzęsach i brwiach; po ukłuciu wszy powstają silnie swędzące błękitne plamy, świadczące o hemolizie krwinek. Inne znane pasożyty skóry człowieka Wśród innych znanych pasożytów ludzkiej skóry należy wymienić także: pchłę ludzką Wywołuje reakcję skórną typu alergicznego o różnym nasileniu. Po ukłuciu pasożyta pojawiają się objawy skórne w postaci miejscowego stanu zapalnego skóry. Rozwija się czerwona plamka i silny świąd. nużeńca Jest to pasożyt śródskórny bytujący w torebkach (mieszkach) włosowych i gruczołach łojowych. Często nazywa się go pasożytem skóry twarzy. Wywołuje nużycę. Do zarażenia dochodzi drogą kontaktową i za pośrednictwem kurzu, w którym mogą znajdować się jaja pasożyta. Przebieg kliniczny nużycy może być bezobjawowy. Z kolei w przypadkach objawowych choroba manifestuje się świądem skóry, zapaleniem spojówek i brzegów powiek, łojotokowym zapaleniem skóry, wypryskiem oraz objawami przypominającymi trądzik różowaty. Nużeńce przyczyniają się do powstawania zaskórników i miejscowych ropni, a także nawracających jęczmieni i zespołu suchego oka. Zobacz film: Pasożyt w ciele człowieka. Źródło: Dzień Dobry TVN. Bibliografia: 1. Omielan K., Babiżewska I., Szczerkowska-Dobosz A., Nowicki R., Ocena wiedzy na temat świerzbu wśród osób związanych ze służbą zdrowia, „Medycyna Rodzinna”, 2014, 1, s. 19-22. 2. Brochocka A., Szczukowska H., Kasprzak J., Retrospektywna ocena zachorowań na świerzb (scabies) – obecnie nie rejestrowanej, a w przeszłości najczęściej notowanej parazytozy na terenie Polski, „Problemy Higieny i Epidemiologii”, 2014, 95(1), s. 62- 66. 3. Górkiewicz-Petkow A., Michałowska O., Petkow L., Świerzb – problemy diagnostyczne i terapeutyczne, „Medycyna Rodzinna”, 2009, 4, s. 70-74. 4. Izdebska Wszy? Poznaj i pokonaj problem, Warszawa, PWN, 2014. 5. Bierzniewska B., Choroby pasożytnicze skóry – wszawica, „Farmaceutyczny Przegląd Naukowy”, 2007, 10, s. 41-44. 6. Kubiak M., Kaczmarczyk D., Kubiak R., Morawiec-Sztandera A., Nużyca jako podejrzenie zmiany nowotworowej skóry twarzy – opis przypadku, „Otorynolaryngologia”, 2014, 13(4), s. 228-226. 7. Kleina Schmidt P., Kocięcki J., Dalz M., Skołuda A., Nowe spojrzenie na terapię zapalenia brzegów powiek wywołanego roztoczem z rodzaju Demodex, „Farmacja Współczesna”, 2010, 3, s. 210-213. 8. Hadaś E., Derda M., Pasożyty – zagrożenie nadal aktualne, „Problemy Higieny i Epidemiologii”, 2014, 95(1), s. 6-13. Jakie to robaki? Do chorób pasożytniczych przebiegających w naczyniach żylnych należą bilharcjozy lub inaczej schistosomozy. Robaki wywołujące tą jednostkę chorobową, nalezą do wspólnej rodziny Schistosoma. Dorosłe osobniki płci żeńskiej tego gatunku składają jaja do drobnych naczyń żylnych w ścianie jelita lub pęcherza moczowego, skąd trafiają one do światła narządu lub pozostają w splotach żylnych lub tkankach. Część jaj dostaje się z prądem krwi do żyły wrotnej, a stąd trafiają do wątroby. Jaja, które trafią do tkanek zostają „obudowane” przez tkankę żywiciela - tworzą się ziarniniaki, które bliznowacieją i wapnieją. Zmiany lokalizują się różnie w zależności od gatunku pasożyta. Przy inwazji Schistosoma haematobium, robak bytuje w splotach żylnych pęcherza moczowego i zmiany powstają w ścianie pęcherza. Podczas inwazji Schistosoma mansoni i Schistosoma japonicum zmiany dotyczą ściany jelita i wątroby. Powikłaniem choroby jest marskość wątroby oraz zespół objawów nadciśnienia w układzie żyły wrotnej. Cykl życiowy Schistosoma Rezerwuarem pasożytów jest: dla S. mansoni i S. haematobium człowiek, chociaż oba gatunki spotykane są u większości naczelnych, a także innych gatunków zwierząt. Do roznoszenia przywr z gatunku S. japonicum przyczyniają się takie zwierzęta jak: pies, kot, świnia, koń, i niektóre gatunki dziko żyjących gryzoni. Źródłem, jest chore zwierzę lub chory człowiek, które wydalają jaja pasożyta. Jaja po wydaleniu organizmu gospodarza, stanowią źródło zakażenia dla żywicieli pośrednich, słodkowodnych ślimaków z rodzaju Bulinus, Biomphalaria, Oncomelania. Jaja S. haematobium są wydalane na zewnątrz z moczem, a jaja S. masoni i S. japonicum z kałem. Po dostaniu się jaja do środowiska wilgotnego, uwalniają się z nich postaci larwalne. Postać larwalna nazywana miracydium, przenika do organizmu żywiciela pośredniego – ślimaka. Tam po kilku tygodniach rozwija się, namnaża i opuszcza organizm ślimaka jako dojrzalsza forma - cerkaria. Cerkarie mają zdolność penetracji przez tkanki. Doskonale przenikają przez skórę lub przez błony śluzowe człowieka. Ponieważ cerkarie bytują w zbiornikach słodkowodnych, człowiek może zarazić się nimi w czasie kąpieli. Ze skóry drogą naczyń krwionośnych cerkarie dostają się do krwiobiegu, a następnie do wątroby, gdzie dojrzewają. Dojrzałe przywry kojarzą się w pary i przedostają do splotów żylnych krezkowych (S. mansoni, S. Japoniom) lub pęcherzowych (S. haematobium). Jakie objawy towarzyszą robaczycom układu żylnego? Objawy kliniczne choroby pojawiają się wówczas, gdy robaki osiągną dojrzałość płciową. Dzieje się to po upływie 4-6 tygodni od momentu zarażenia. Są to krwiomocz (S. haematobium), biegunka i objawy nadciśnienia w układzie żyły wrotnej (S. japonicum, S. mansoni), laboratoryjne wykrywa się jaja pasożyta w kale lub moczu. Dodatnie są również odczyny serologiczne we krwi. Wydalanie jaj rozpoczyna się w kolejnych dwóch tygodniach. Żywiciel ostateczny, czyli zarażony, nie stanowi bezpośredniego zagrożenia dla innych osób, może natomiast stanowić źródło zarażenia dla ślimaków - żywicieli pośrednich. Człowiek zwykle zaraża przez okres 1-2 lat. Obszary występowania robaczyc Należy wspomnieć, ze przywra S. mansoni, występuje na terenie Afryki, północno-wschodniej części Ameryki Południowej i na wyspach Morza Karaibskiego, S. haematobium można spotkać również w Afryce, na Bliskim Wschodzie. Natomiast S. japonicum występuje na Dalekim Wschodzie w Chinach, Japonii, Filipinach. Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Brodawczak ludzki to jeden z wirusów, który jest odpowiedzialny za rozwój nowotworów. Nie u wszystkich dochodzi do rozwoju raka. Osoby będące nosicielami brodawczaka ludzkiego mogą jednak zarazić inne. Jakie są objawy brodawczaka ludzkiego? Jak wygląda leczenie brodawczaka ludzkiego? spis treści 1. Brodawczak ludzki – objawy 2. Brodawczak ludzki –leczenie 3. Brodawczak ludzki – zapobieganie 1. Brodawczak ludzki – objawy Wirus brodawczaka ludzkiego jest głównie przenoszony w trakcie stosunków seksualnych, a także poprzez bezpośredni kontakt ze skórą nosiciela. Istnieje około 100 odmian brodawczaka ludzkiego. Jedne z nich powodują brodawczaka krtani, brodawki płciowe, zmiany na szyjce macicy i są one zaliczane do wirusów niskiego ryzyka. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Czym jest ból?" Wszystkie odmiany brodawczaka ludzkiego, które nie objawiają się powstawaniem charakterystycznych brodawek – są odmianą wirusa o podwyższonym ryzyku. Oznacza to, że zmiany komórkowe zachodzą w skórze i mogą prowadzić do raka szyjki macicy, zmian przednowotworowych okolic narządów płciowych, raka jamy ustnej, przełyku i krtani. Brodawczak ludzki to jeden z wirusów, który jest odpowiedzialny za rozwój nowotworów. Najczęstszymi objawami brodawczaka ludzkiego są charakterystyczne brodawki – kłykciny kończyste. Pojawiają się na mosznie, odbycie, pochwie, penisie. Brodawki okolic intymnych są płaskie, okrągłe i mają kolor skóry. Najczęściej zmiany są niebolesne i miękkie. Wirus brodawczaka ludzkiego może również powodować zmiany na gardle, na przykład po stosunku oralnym z zakażoną osobą. 2. Brodawczak ludzki –leczenie Leczenie brodawczaka ludzkiego to z początku usunięcie zmian, aby nie rozprzestrzeniły się na inne części ciała. Brodawki można usunąć za pomocą lasera, wypalania lub zamrażania. Wirus brodawczaka pozostaje jednak w organizmie i zmiany mogą pojawić się ponownie. Dlatego po wystąpieniu objawów brodawczaka ludzkiego należy obserwować organizm i reagować na wszystkie niepokojące zmiany. Kobiety, u których zdiagnozowano wirusa brodawczaka ludzkiego, powinny poddawać się regularnym badaniom, aby wykluczyć rozwój raka szyjki macicy. 3. Brodawczak ludzki – zapobieganie Chcąc zapobiegać zakażeniu i przenoszeniu wirusa brodawczaka ludzkiego, należy stosować prezerwatywy podczas stosunku seksualnego, a najlepiej ograniczyć liczbę partnerów seksualnych. Pozwoli to uniknąć ryzyka zakażenia wirusem brodawczaka ludzkiego. Jeżeli ten rodzaj profilaktyki nie jest możliwy, warto poddawać się regularnym badaniom kontrolnym. Pozwolą one na wczesne wykrycie zarażenia i rozpoczęcie odpowiedniego leczenia. Potrzebujesz wizyty, badania lub e-recepty? Wejdź na gdzie umówisz się do lekarza od ręki. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Lek. Izabela Lenartowicz Certyfikowany lekarz medycyny estetycznej. Prowadzi Klinikę Medycyny Estetycznej. Świerzbowiec ludzki to maleńki pasożyt z rodziny roztoczy osiągający długość niespełna 0,4 milimetra. Mimo swoich mikroskopijnych rozmiarów świerzbowiec potrafi nieźle uprzykrzyć życie niejednej osobie. Spis TreściJak się można zarazić świerzbem?Drogi Zakażenia świerzbemJak uniknąć zarażenia świerzbem?Objawy świerzbuWysypkaZaczerwienienieSwędzenieCzym jest dokładnie świerzb?Leczenie świerzbuJak zapobiec powrotowi świerzbuOdmiany świerzbu Jak się można zarazić świerzbem? Świerzbowiec składa jaja w specjalnie wydrążonych tunelach pod grubą warstwą naskórka, najczęściej w takich okolicach ciała, jak dłonie, łokcie, podeszwy, nieraz też okolice intymne, bikini, brodawki sutkowe czy okolice pępka. Wybiera miejsca, w których skóra wydaje się mu najgrubsza. Unika twarzy. Występuje od szyi w dół. Skutkiem działania świerzbowca w organizmie są charakterystyczne norki (jamki) świerzbowcowe, które z czasem wypełniają się szaroczarnym kałem roztoczy i zaczynają coraz bardziej swędzieć. To właśnie świąd i obecność czerwonej wysypki w najbardziej charakterystycznych dla pasożyta okolicach ciała jest wskaźnikiem diagnostycznym wskazującym właśnie na świerzb, a nie inną chorobę skóry. Świerzbowiec ludzki to pasożyt, który potrafi złożyć w ludzkim organizmie przez 3 miesiące półtora miliona jaj. Prawdopodobnie to właśnie jaja oraz pozostawiane przez świerzbowce i jego larwy odchody powodują swędzenie, które może zostać przeniesione na inne partie ciała (np. w czasie kąpieli) oraz na innych ludzi. Świerzb to choroba zakaźna przenoszona przez kontakt bezpośredni człowieka z człowiekiem – oznacza to, że zarazić możemy się nim przez podanie dłoni, przytulenie czy kontakt intymny. Świerzbowiec rzadko przeżywa, kiedy pozbawi się go swojego żywiciela – rzadko więc zakażenie następuje przez kontakt pośredni – używanie tego samego ręcznika, śpiwora, koca czy pościeli. Takie przypadki się jednak jak najbardziej zdarzają. Drogi Zakażenia świerzbem Kontakt bezpośredni Do zakażenia świerzbem może dochodzić w dwojaki sposób. Pierwszy i najczęstszy sposób polega na kontakcie bezpośrednim – istniejące w skórze ludzkiej pasożyty przenoszą się na inne osoby poprzez uścisk dłoni, poklepanie po plecach, przytulenie, czy spanie w jednym łóżku. Należy uważać na takie sytuacje, w których mamy do czynienia z nieosłoniętą niczym ludzką jest to, że świerzbowiec nie występuje na twarzy, nie musimy więc obawiać się np. pocałunków. Uwagę jednak trzeba zachować na plaży, w czasie opalania, współżycia, przy jeździe środkami komunikacji i wszędzie tam, gdzie konieczna jest bliskość innych ludzi. Świerzbowcem można zarazić się np. wymieniając uścisk z kolegą w pracy czy po prostu przybijając sobie „piątkę”. Kontakt pośredni Drugim sposobem zarażenia świerzbem jest kontakt pośredni. Do tego rodzaju zakażenia dochodzi jednak stosunkowo rzadko, gdyż świerzbowce muszą przecież na czymś żerować i kiedy przebywają poza tkankami skórnymi żywiciela, którymi się żywią, nie przeżywają z reguły długo. Może jednak się zdarzyć, że wytarcie się po kimś tym samym ręcznikiem spowoduje u nas wystąpienie objawów charakterystycznych dla choroby przenoszonej przez świerzbowca jak wspominaliśmy, do zakażenia często dochodzi podczas spania we wspólnym łóżku pod jedną pościelą– świerzbowce najprawdopodobniej wykorzystują pościel jako drogę, po której przebyciu znajdują sobie nowego ta nie może być zbyt długa, ponieważ świerzbowce, a przede wszystkim ich larwy, cały czas w czasie wzrostu muszą na czymś żerować i odżywiać się tkankami ludzkimi. Jeżeli jednak pasożyt znajdzie sobie swojego nowego żywiciela w odpowiednio krótkim czasie, może się zadomowić w jego skórze i rozpocząć w niej nowy cykl życiowy.”W taki właśnie sposób świerzbowiec ludzki rozprzestrzenia się po naszych organizmach. Żyjątko jest wyjątkowo sprytne i zawzięte, a swędząca wysypka, którą wywołuje, należy do jednych z najmniej przyjemnych objawów choroby, z którą trzeba się niestety zmierzyć. Jak uniknąć zarażenia świerzbem? Stosowanie odpowiednich działań profilaktycznych to w przypadku świerzbu, ale i każdej innej choroby podstawa, aby nie zachorować. Ponieważ świerzb zaliczamy do chorób zakaźnych przenoszonych przez pasożyty, podstawą profilaktyki jest w jego wypadku unikanie kontaktu z osobą chorą. Kto może być nosicielem świerzbu? Świerzb to choroba charakteryzująca się czerwoną wysypką, która swędzi – osoba intensywnie drapiąca się, zwłaszcza po udach, stopach, rękach czy innych partiach ciała od szyi w dół, może więc być podejrzana o bycie nosicielem. Zarażenie świerzbem może odbywać się nawet przez podanie dłoni, w związku z czym powinniśmy szczególnie uważać na takie osoby w naszym towarzystwie. Na tym jednak nie koniec profilaktyki. Uważać trzeba również na rzeczy osobiste chorego, wszystkie jego ubrania oraz ręczniki i pościel, pod którą śpi. W rzeczach tych mogą przebywać świerzbowce oraz ich larwy, i choć nie są one w stanie przetrwać zbyt długo poza organizmem swojego żywiciela, z którego wyjadają skórę, to i tak jakiś czas mogą stanowić zagrożenie, kiedy jeszcze mogą przenieść się na drugą osobę. Zakażenie więc odbywa się nie tylko drogą kontaktu bezpośredniego, ale też pośredniego. Szczególnie ważne jest to, gdy często przebywamy z konieczności w jednym pomieszczeniu z osobą zakażoną – wówczas zalecane są jak najczęstsze dokładne kąpiele oraz zmienianie bielizny osobistej i pościeli. Szczególnie mocno uważać musimy, gdy śpimy w jednym łóżku z nosicielem świerzbu – wówczas zalecane jest w miarę możności przeniesienie do innego łóżka na okres trwania choroby i spanie pod własną pościelą. Higiena osobista Bardzo ważne jest odpowiednie pranie bielizny, rzeczy osobistych, pościeli, ręczników i wszelkich ubrań, których używa chory. Na rynku dostępne są specjalne biopreparaty do prania, które zabijają zarazki i bakterie – pranie rzeczy w takich preparatach gwarantuje pełną dezynfekcję i pozbycie się z ubrań pasożytów i ich larw. Bardzo ważnym zaleceniem higienicznym w chorobie zwanej świerzbem jest unikanie drapania. Drapanie nie dość, że może nasilać świąd (zwiększać dolegliwości), to jeszcze prowadzić do rozwoju wtórnego zakażenia bakteryjnego odchodami larw świerzbowca. Ważne jest stosowanie też odpowiednich zaleceń profilaktycznych, a mianowicie unikania kontaktu z osobami chorymi, spania w jednym łóżku z nosicielami świerzbu, używanie swoich ręczników, swoich śpiworów i koców, noszenie wypranych rzeczy osobistych oraz bielizny, a także unikanie używania jakichkolwiek wspólnych z osobą chorą przedmiotów. Pierz rzeczy osobiste Bardzo ważnym działaniem profilaktycznym, nawet jeśli nikt z naszego otoczenia nie choruje na świerzb, jest odpowiednia higiena i mycie całego ciała. Im ciało czystsze, tym pasożyty będzie bardziej zniechęcać. Ważne jest też częste zmienianie ręczników i pościeli oraz używanie w większych skupiskach ludzkich jedynie swoich ręczników i noszenie swoich ubrań. Oczywiście pościel można prać w różny sposób, jednak najpewniejsze pozbycie się bakterii i zarazków daje pranie jej w wysokiej temperaturze 90° lub stosowanie specjalnych środków biobójczych, które wykazują działanie i skuteczność już w temp. 30°. Powinniśmy także przestrzec dzieci przed intensywnym kontaktem ze swoimi rówieśnikami, jeżeli u jednego z kolegów lub koleżanek naszej pociechy – na podstawie jej zachowania – wywnioskujemy, że może być nosicielem świerzbu. Dzieci z rodzin patologicznych często nie są należycie przestrzegane przez skutkami zbyt pobieżnej higieny całego ciała. Wszystkie działania profilaktyczne opisane powyżej są też działaniami stosowanymi ogólnie dla schorzeń skórnych. Uporczywym alergiom czy np. atopowemu zapaleniu skóry wywołującemu wysypkę podobną do tej występującej przy świerzbie zapobiega się właśnie w taki sposób – częstymi kąpielami, wymianą pościeli i sprzątaniem mieszkania. Kurz i brud są wrogami naszej skóry, a w kłębach zanieczyszczeń gromadzą się często roztocza i inne pasożyty wywołujące alergie, dlatego też należy jak najwięcej sprzątać i na mokro zmywać podłogi. Biobójcze środki zabijające bakterie można zakupić w zwykłych, dobrze zaopatrzonych aptekach, a ich koszt nie przekracza zwykle granicy 20 zł, lub też dokonać ich zakupu w dobrze zaopatrzonym sklepie internetowym. Na wysyłkę środka wprawdzie będziemy musieli poczekać trochę czasu, jednak jego zakup na pewno się opłaci. Pranie z użyciem preparatu biobójczego możemy wykonywać już w temp. 30°, podczas gdy zwykłe pranie do zabicia zarazków wymaga temperatury min. 90°. Podobny efekt do prania bielizny z użyciem biopreparatów daje wygotowywanie jej we wrzątku bez użycia preparatów chemicznych. Temperatura 100° skutecznie zabija wszelkie bakterie i zarazki. Świerzbowiec ludzki to pasożyt, który rozwija się wyjątkowo dobrze w miejscach i u osób nie przestrzegających podstawowych zasad higieny osobistej. Trudno się więc dziwić, że często jest przypadłością osób chorych psychicznie, więźniów lub ludzi przebywających w innych zakładach zamkniętych. Związek między chorobą a brudem jest bardzo wyraźny, gdyż niezmienianie bielizny i brak prania pościeli są jednymi z czynników powodujących nasilenie objawów somatycznych świerzbu, a ulubionymi środowiskami, w których świerzbowce lubią egzystować, są kanały, piwnice czy brudne i zaniedbane kąty mieszkań. W nich szukają swoich żywicieli – ludzi albo zwierząt. Objawy świerzbu Świerzb na ręce Podstawowe objawy świerzbu to czerwona wysypka i uporczywy świąd, który wzmaga się, gdy poddamy nasze ciało działaniu wysokiej temperatury – gorąca kąpiel bardzo pobudza świerzbowce, przez co zaczyna nas swędzieć jeszcze bardziej. Charakterystycznym objawem świerzbu, który ułatwia jego rozpoznanie od innych chorób skóry są przeczosy, czyli liniowe ubytki w skórze powstające wskutek drążenia przez pasożyty swoich mikrotuneli pod naskórkiem. Wysypka Trzeba też dodać, że świerzb to choroba trudno rozpoznawalna na podstawie samej wysypki skórnej. Swędząca wysypka jest bowiem charakterystycznym objawem wielu innych chorób: ospy wietrznej, ukąszeń przez owady,podrażnień przez trujący sok roślin lub podrażnień alergicznych. Najpewniejszym sposobem rozpoznania świerzbu będzie zatem interwencja lekarska polegająca na zdrapaniu zewnętrznej warstwy naskórka np. w okolicy dłoni czy stóp i sprawdzenie, czy widać tam efekty działalności świerzbowca ludzkiego w postaci charakterystycznych tuneli i wydrążeń. Jeśli tak, lekarz powinien odpowiednio zareagować, przepisując stosowne medykamenty. Zdrapanie przez lekarza internistę skóry w miejscu, które można podejrzewać o zakażenie, bardzo ułatwia postawienie diagnozy – jeśli zauważy on bowiem charakterystyczne przeczosy, może być niemal w 100 proc. pewien, że chodzi o świerzb, a nie o inną chorobę. Przeczosy często zresztą sami możemy zaobserwować, gdyż swędzenie ciała wywołuje w nas odpowiednią reakcję, czyli drapanie – drapiąc natomiast, przebijemy się prędzej czy później do warstwy skóry, w której będzie możliwe zaobserwowanie pasożytów i ich larw. Zaczerwienienie Zaczerwienienie bądź zaróżowienie skóry w miejscach, gdzie świerzbowiec zaczął swoją działalność, nie jest tymczasem objawem charakterystycznym jedynie dla świerzbu. Wiele chorób alergicznych skóry daje jej czerwone zabarwienie, atopowe zapalenie skóry (AZS). Dlatego można pomylić się w diagnozie, jeśli weźmiemy swędzącą wysypkę skórną za skutek AZS lub też rezultat nabytej ospy wietrznej. Swędzenie Charakterystyczną cechą diagnostyczną choroby zwanej świerzbem jest – poza charakterystycznymi korytarzami drążonymi przez świerzbowca w skórze – nasilenie świądu w nocy i po poddaniu skóry działaniu gorącej wody. Wiąże się to z tym, że świerzbowce przy wysokiej temperaturze stają się bardziej aktywne i chętniej żerują, przez co świąd niestety staje się bardziej jest jednak chorobą, którą z powodzeniem można leczyć przy zastosowaniu nawet leków dostępnych bez recepty. W przypadku wystąpienia zaczerwienienia, pojawienia się swędzącej wysypki na skórze i podejrzenia świerzbu, warto udać się po pomoc do farmaceuty. Czym jest dokładnie świerzb? Świerzb to choroba zakaźna skóra wywoływana przez świerzbowca ludzkiego – pasożyta składającego jaja, wykluwającego się i żerującego w naszej skórze. Jest to nieprzyjemna dolegliwość, na którą zapadają najczęściej osoby mające kontakt z innymi osobami chorymi lub prowadzące niehigieniczny tryb życia. Pasożyt najczęściej przenoszony jest przez bezpośredni kontakt fizyczny z innym chorym. Rzadszą drogą zakażenia jest kontakt pośredni przez używanie tej samej rzeczy przez dwie osoby, ponieważ świerzbowiec odcięty od swojego żywiciela (człowieka) nie przeżywa długo. Maleńka samica świerzbowca należąca do grupy roztoczy nie osiąga więcej niż 0,4 mm długości. Mimo to potrafi poczynić wiele szkód w organizmie ludzkim. Jej strategia rozrodcza polega na drążeniu niewielkich tuneli pod skórą, w miejscach, gdzie warstwa naskórka jest najgrubsza. Najczęściej są to stopy, łokcie i dłonie, czasem także brodawki sutkowe, pośladki, okolice pępka i narządów płciowych. Samica składa jajeczka przez 2-3 miesiące, średnio po 2 dziennie. Oznacza to, że każdego dnia dwie kolejne larwy zaczynają żywić się tkankami skórnymi człowieka i żerować po jego organizmie. Każda larwa przepoczwarza się w dorosłego świerzbowca po 2 tygodniach od rozpoczęcia momentu żerowania – w ten sposób rozpoczyna się nowy cykl rozrodczy. Najbardziej charakterystycznym objawem działalności świerzbowca jest świąd i czerwona wysypka. Wysypka ta pod wpływem dotyku, np. w trakcie mycia się, może rozprzestrzenić się na inne części ciała. Pasożyty bardzo często przenoszą się także na innych ludzi w czasie kontaktu bezpośredniego, np. podania dłoni, przytulenia, kontaktu intymnego, itp. Wysypka, która jest charakterystyczna dla świerzbowca, może być mylona z innymi chorobami skóry. Dlatego ważne jest, aby lekarz pierwszego kontaktu lub lekarz dermatolog, do którego się udamy, przeprowadził właściwą diagnozę. Najpewniejsze rozpoznanie świerzbu uzyskuje się po zdrapaniu części naskórka w miejscach, które można podejrzewać o występowanie choroby i zobaczeniu na własne oczy skutków działalności świerzbowca – charakterystycznych tuneli i korytarzy. To tzw. norki świerzbowcowe, które nie powinny pozostawiać złudzeń, z jaką chorobą mamy do czynienia. Nieraz uda się w nich dostrzec też gołym okiem świerzbowce. Niebezpieczne drapanie W norkach mogą pozostawać szaro-czarne odchody roztoczy, których nie należy dotykać, ponieważ łatwo jest w ten sposób nabawić się wtórnej infekcji bakteryjnej i doprowadzić np. do zatrucia. Dlatego tak ważne jest, aby w miarę możności norek nie rozdrapywać ani też nie drapać się w miejscach, które swędzą, ponieważ takie działanie może przynieść więcej szkód niż pożytku. Dokuczliwe objawy najlepiej natomiast likwidować za pomocą kremów i maści. Epidemiologia świerzbu Obecnie szacuje się, że świerzb dotyka w dzisiejszym świecie około 300 mln ludzi. Epidemie tego schorzenia pojawiają się zazwyczaj w krajach, w których panują bardzo korzystne dla rozwoju pasożyta warunki sanitarno-higieniczne. Mamy tutaj na myśli szczególnie kraje Ameryki Łacińskiej, Afryki oraz Azji południowo-wschodniej. Przede wszystkim na rozprzestrzenienie choroby ma wpływ niedobór pitnej wody, co determinuje konieczność jej oszczędzania, co odbija się na higienie. Poza tym choroby pasożytnicze dużo łatwiej przenoszą się na obszarach gęsto zaludnionych i przeludnionych. Duży wpływ ma również nieodpowiednio rozwinięta opieka zdrowotna, przez co rozumie się niedobór wyspecjalizowanych kadr czy też niepowszechny dostęp do usług medycznych. Choroby skóry, poza wyszczególnionymi obszarami, mogą również dotyczyć pewnych grup zawodowych, w których również zachodzą warunki ku rozprzestrzenianiu się pasożytniczych zakażeń, głównie świerzbu. Chodzi przede wszystkim o formacje wojskowe stacjonujące w trudnych terenach, ale też o górników i innych pracowników fizycznych, których specyfika pracy polega na przebywaniu w jednym miejscu przez długi czas. Okres wylęgania pasożyta jest dość krótki, co również ma wpływ na tempo rozprzestrzeniania się zakażenia – już po trzech tygodniach z jaj powstają dorosłe postaci pasożyta, które mogą infekować kolejne osoby. Do zakażenia dochodzi przeważnie w przypadku bezpośredniego kontaktu z osobą chorą na świerzb. Inwazyjne jajeczka mogą również przenosić się poprzez przedmioty codziennego użytku, takie jak ręczniki, grzebienie, przybory higieniczne. Kiedy chorujemy na świerzb? W skali całego roku, możemy wyróżnić dwa okresy, w których liczba zachorowań na świerzb znacznie zwiększa się. Jest to głównie okres jesienny oraz zimowy – wówczas, na skutek panujących warunków atmosferycznych, odporność organizmu ulega znacznemu obniżeniu. Leczenie świerzbu Najczęściej w walce ze świerzbem pomocna bywa farmakologia. Można stosować silne leki przeciwpasożytnicze – te jednak nie przez wszystkich są przyjmowane dobrze i u dzieci mogą wywoływać np. silne podrażnienie skóry. Dobrze jest więc zasugerować lekarzowi przepisanie łagodniejszej permetryny, np. w postaci kremu. Całe ciało od szyi w dół należy nasmarować kremem, po czym pozostawić na skórze przez co najmniej 24 godziny. Optymistyczna wiadomość jest taka, że zwykle nawet jednorazowa kuracja wystarcza, aby pozbyć się świerzbowców wraz z ich jajami. Oczywiście jej efekty warto skonsultować z lekarzem. Świerzb, mimo swoich uciążliwych dolegliwości, jest na szczęście chorobą, którą dość łatwo się leczy. Na rynku dostępnych jest wiele leków przeciwpasożytniczych, takich jak sześciochlorek gamma benzenu, malation czy lindad, które dobrze radzą sobie ze skutkami działalności świerzbowca ludzkiego drążącego tunele i składającego jaja w skórze ludzkiej. Leki te mogą jednak – zwłaszcza u małych pacjentów i osób nadwrażliwych na działanie składników – wywoływać podrażnienie skóry oraz uszkadzać nerwy. Lekarze przepisują więc chętniej łagodniejsze leki zawierające permetrynę, np. w postaci kremów czy maści. Płyn przeciwświerzbowy > Kremy Kremami takimi należy się dokładnie smarować. Fakt, że swędzi tylko w niektórych miejscach, nie oznacza, że zakażenie nie mogło się pojawić gdzie indziej. Wystarczy nasmarować całe ciało tylko od szyi w dół, ponieważ twarz i skóra głowy to miejsca, których świerzbowce z wiadomych jedynie sobie względów unikają – być może skóra twarzy jest zbyt delikatna, a pasożyty te wolą drążyć tunele w miejscach, w których naskórek jest nasmarowaniu całego ciała od szyi w dół żele czy kremy zawierające permetrynę należy pozostawić na co najmniej 24 godziny, po czym zmyć pod wodą. Jednorazowa kuracja tego typu powinna pomóc, by pozbyć się problemu świerzbu i uporczywego świądu. Składnik aktywny preparatów leczniczych, jakim jest permetryna, skutecznie zabija świerzbowce, ich larwy i jaja. Dobrze na świerzb działają też maści zawierające kortykosteroid, które stosuje się miejscowo na miejsca chorobowo zmienione dwa razy dziennie. Domowe sposoby na świerzb Farmaceutyki nie są jednak jedynymi preparatami umożliwiającymi pozbycie się problemu świerzbu. Wiele cudów może zdziałać medycyna niekonwencjonalna – świąd łagodzą np. kapsułki zawierające suchy wyciąg z pokrzywy, które zażywa się w okresie nasilenia objawów co 2-4 godziny. Świąd są w stanie zmniejszyć także kąpiele i okłady wodne na skórę z dodatkiem krochmalu kukurydzianego lub płatków kukurydzianych, które można kupić w sklepach ze zdrową żywnością. Dobrym „domowym” sposobem przynoszącym ulgę jest także polewanie swędzących miejsc na przemian zimną i gorącą wodą. Przestań się drapać! Niezależnie od metody leczenia, w czasie nasilenia objawów występowania świerzbu, należy się starać nie drapać zmienionych chorobowo miejsc. Wiadomo, że łatwo powiedzieć, trudniej zrobić, jednak drapanie może tylko nasilać swędzenie, a poza tym może być źródłem wtórnego zakażenia bakteryjnego, czego przecież nikt by sobie nie życzył. Zdrapanie warstwy naskórka, dostanie się do gródek odchodów świerzbowców i ich larw, a później przeniesienie palca np. w okolice twarzy może skończyć się wieloma nieprzyjemnymi dla zdrowia konsekwencjami, z zatruciem pokarmowym włącznie. Higiena Świąd jest jednym z najbardziej uciążliwych objawów wszelkich chorób. Ciągłe drapanie może wywołać nawet uszkodzenia skóry. Jednak istnieją dość skuteczne, domowe sposoby, które z pewnością pomogą pozbyć się nieproszonego gościa, muszą być one jednak stosowane wszystkie razem, bowiem regularne wypełnianie tylko jednego z warunków pewnie nie przyniesie założonych jest w tym przypadku higiena. Ręce należy myć dosłownie co chwilę, bowiem witając się z domownikami, przenosimy na nich zapewne jaja świerzbowca i tym samym może dojść do zakażenia większej grupy osób. Konieczna jest również dezynfekcja wszystkich rzeczy, z którymi miała kontakt osoba zarażona, dotyczy to zarówno ubrań, jak również pościeli, ręczników oraz przyborów higienicznych. Można to zrobić wygotowując wspomniane rzeczy w wysokiej temperaturze, co skutecznie zabija zarówno jaja, jak też postać dorosłą chorująca na świerzb nie powinna także brać kąpieli, jeśli współdzieli wannę z innymi wówczas pomyśleć o codziennym prysznicu, który stanowczo zmniejsza ryzyko ponownego zakażenia świerzbowcem. Należy również bacznie obserwować powierzchnię skóry po wyjściu z kabiny, bowiem tunele podskórne drążone przez pasożyta doskonale uwidaczniają się, gdy skóra jest nasiąknięta krokiem w walce z nieproszonym gościem jest stosowanie rozmaitych środków pochodzenia naturalnego, które skutecznie pomagają wyeliminować zakażenie. Są to przede wszystkim olejki herbaciane, lawendowe, a także wszelkie środki wysuszające naskórek. Ziołolecznictwo O skutecznych właściwościach ziół nie trzeba przekonywać lekarzy homeopatów, którzy przepisują leki głównie ziołowe i to niezależnie od rodzaju schorzenia, a choroby skórne to jedne ze schorzeń, które najłatwiej jest zaleczyć przy stosowaniu maści i kremów zawierających odpowiednie wyciągi o właściwościach leczniczych Matka Natura na szczęście nam nie poskąpiła i w aptekach możemy znaleźć wiele leków zawierających ich ekstrakty. Ale przejdźmy do tego, co jest najlepsze na świerzb. Kapsułki, maści, kremy na świerzb Podstawowym objawem świerzbu jest uporczywe i długotrwałe swędzenie, które rozbudza się dodatkowo po zastosowaniu gorącej kąpieli w wodzie – ciepła woda pobudza bowiem świerzbowce do dużej aktywności, przez co zaczynają one powodować jeszcze większe swędzenie. Świąd taki możemy zwalczyć przy pomocy kapsułek zawierających wyciąg z pokrzywy lekarskiej. Kapsułki takie zażywamy w dawce 1-2 co 3-4 godziny, w okresach nasilonych objawów zakażenia. Grzechem jednak byłoby nie skorzystać z całej bogatej oferty maści, kremów i żeli zawierających wyciągi z ziół, którymi można smarować swędzące miejsca. Zioła wskazane w leczeniu świądu skóry to kwiat wrzosu, ziele przywrotnika, korzeń łopianu, szyszki chmielu, kwiat jasnoty białej, korzeń kozłka czy ziele krwawnika. Można stosować okłady z mieszanek tych ziół zaparzonych w wodzie, które po wystygnięciu przykłada się na skórę w celu zmniejszenia dolegliwości wysypkowych. Hydroterapia Warto także stosować kąpiele ziołowe – oczywiście najlepiej, jeśli nie będziemy kąpali się w całkiem gorącej wodzie. Do wanny z wodą dobrze jest dosypać sobie trochę ziół lub dolać olejków zawierających ekstrakty z ziół takich, jak kora dębu, ziele macierzanki, liść szałwii, pączki sosny czy kwiat arniki. Bardzo skuteczna jest sucha mieszanka tych ziół zmieszanych w równych proporcjach, której 7 łyżek wsypuje się do każdej letniej kąpieli. Kąpiele należy wykonywać każdego dnia w okresie wystąpienia nasilonych objawów świerzbu, a ich długość powinna wynosić ok. 15 minut. Ziołowa kuracja stresu Oczywiście zioła mogą pomóc nie tylko na problem uporczywego i nieprzyjemnego świerzbu. Ich działanie może nas zrelaksować, przez co będziemy mniej podatni na narzekanie w czasie rekonwalescencji. Dobrą mieszanką „ziółek na nerwy” będzie napar wykonany z suszu rumianku, liścia melisy, ziela dziurawca oraz korzenia kozłka lekarskiego. Wszystkie zioła zakupujemy oddzielnie, po czym mieszamy je w równych proporcjach (np. po jednej łyżeczce) i zalewamy wrzątkiem. Taką herbatkę wypijamy przestudzoną, aby odzyskać siły do walki ze swędzącym świerzbem. Jak zapobiec powrotowi świerzbu Jeżeli już raz przejdziemy jakąś chorobę zakaźną, ciężko jest nam przestać się bać jej nawrotu. Świerzb nie jest chorobą aż tak groźną, ale nieprzyjemną, tym bardziej, że swędzące wysypki skórne mogą być rezultatem działania wielu czynników, a nie tylko żerowania pasożytów w naszym organizmie. Nie wiemy więc do momentu trafnej diagnozy, co tak naprawdę nam jest. Jeżeli już jednak pokonamy świerzbowca ludzkiego za pomocą leków zakupionych w aptece i przepisanych przez lekarza dermatologa lub też mieszanek ziołowych stosowanych w formie okładów na skórę, maści oraz kremów, nie możemy być wcale pewni, że z jakichś jaj świerzbowca pozostałych w skórze nie wyklują się kolejne pasożyty. W takim wypadku należy robić wszystko, aby zapobiec ponownemu zagrożeniu ze strony świerzbowca ludzkiego. Czujność profilaktyczna Życie po świerzbie polega więc na leczeniu zachowawczym jeszcze przez jakiś czas po ustąpieniu uporczywego świądu. Warto stosować kremy przeciwhistaminowe i leki ziołowe jeszcze przez okres około tygodnia po tym, jak przestanie nas swędzieć i zniknie wysypka skórna. Poza tym warto w czasie polepszenia stanu ogólnego zdrowia wyprać całą swoją bieliznę i zmienić pościel, aby upewnić się, że wszystkie drobnoustroje i zarazki zostały zabite i nie przetrwał żaden podstępny roztocz w żadnym zakamarku śpiwora czy kołdry. W trosce o higienę zwierząt Powinniśmy też, jeśli mamy zwierzęta, szczególnie sprawdzać stan ich skóry oraz obserwować bacznie ich zachowanie. Świerzb może przenosić się nie tylko z człowieka na człowieka, ale też ze zwierząt na ludzi. To tzw. świerzb odzwierzęcy, który przenosi się przez kontakt z chorym zwierzęciem. Na szczęście dla nas, to co tak dokuczliwe dla zwierząt, nie jest wyjątkowo groźne dla nas. Świerzb odzwierzęcy nie przeżywa długo po znalezieniu się na skórze ludzkiej – ta zwyczajnie smakuje mu mniej od sierści psów czy kotów, a objawami zakażenia świerzbem odzwierzęcym jest niewielka, śladowa wysypka skórna oraz lekkie swędzenie. Ostrożnie do ludzi Uważać powinniśmy też na kontakt z innymi ludźmi. Pamiętajmy, że każda podejrzanie drapiąca się osoba może być potencjalnym nosicielem świerzbu. Wiedząc już, jakie choroba może przynosić skutki, izolujmy się w miarę możności po chorobie od ludzi, nie tylko ze względu na swoje, ale także ich bezpieczeństwo. W nas mogą jeszcze przebywać jakieś resztki pasożytów, a oni mogą się od nas zarazić. Tak samo my nie chcielibyśmy kolejny raz przechodzić przez uporczywe swędzenie, pieczenie i nieprzyjemne badania. Odmiany świerzbu Świerzb ze względu na rodzaje objawów oraz gatunek pasożyta, można podzielić na kilka odmian klinicznych. Pierwszym z nich jest tak zwany świerzb norweski, który jest bez wątpienia najgroźniejszą postacią tej choroby skóry. Charakteryzuje się onawysokim stopniem zakażalności, przede wszystkim na skutek olbrzymiej liczby larw znajdujących się pod powierzchnią skóry. Zarazić można się nawet poprzez podanie ręki, a także przez dotykanie tych samych przedmiotów, np. telefonu komórkowego. Ten rodzaj świerzbu pojawia się przede wszystkim u pacjentów z zaburzeniami odporności, do których należą chorzy na AIDS, a także osoby starsze. Głównym objawem tej choroby jest nasilony świąd, ale również nadmierne złuszczanie się naskórka, głównie w okolicy dłoni oraz stóp. Niekiedy także zmiany chorobowe obejmują okolice genitaliów oraz twarzy, co może być szczególnie przykre. Pojawia się również pogrubienie paznokci wskutek obecności pod ich powierzchnią wielu tysięcy larw pasożyta. Ten typ choroby wymaga różnicowania przede wszystkim z łuszczycą, bowiem w jej przypadku również następuje silne złuszczanie się naskórka. Inną odmianą kliniczną świerzbu jest postać noworodkowa, która pojawia się zazwyczaj w pierwszym okresie życia, obejmującym kilka tygodni. Objawy tej choroby mogą również dotyczyć osób starszych, jednak w tym przypadku ograniczają się do powierzchni dłoni, stóp, łokci, bowiem w tych miejscach naskórek ma największą grubość. U noworodków zmiany są bardziej rozsiane, bardzo często pojawiają się również wtórne odczyny alergiczne oraz nadkażenia bakteryjne. Literatura: Hay. Scabies and pyodermas – diagnosis and treatment. „Dermatologic Therapy”. 2009. ISSN 1396-0296 “FDA Public Health Advisory: Safety of Topical Lindane Products for the Treatment of Scabies and Lice”. 2016-05-04 Andrews, RM; McCarthy, J; Carapetis, JR; Currie, BJ. “Skin disorders, including pyoderma, scabies, and tinea infections”. Pediatric Clinics of North America. PMID 19962029 Świerzbowiec ludzki. Jak działa ten podstępny pasożyt? ( 54 głos